Visitez les vieux - of zoiets...

‘Âlo? Âlo? Therrre arrre two people standing herrrre, and they rrrealy want to go to yourrr rrreúnion!’ ‘Aaaaaaaaah, perfect! Do they look old enough to have an INSEAD reunion?’ ‘Definitely !’ En zo begon het weekendje ouders op bezoek!

Na een rondje campus en een late lunch bracht ik Else en Reinier naar the station van Fontainebleau met een heel overlevingspakket aan informatie over wat te doen, hoe er te komen en waar te eten alvorens zij -als cadeautje voor Reiniers zestigste verjaardag, gekregen van zijn bloedjes van kinderen- in de opera acte de présence moesten geven. De première van Eugène Onéguine, met topplaatsen op het balkon! Een beetje eng als je hoogtevrees hebt, maar de Russische operazangers konden zelfs Else zo betoveren dat ze de hoogte gauw vergat.

Op zaterdag deden we het rustig aan vanwege een griepje onder mijn leden en het feit dat de oudjes op vrijdag van vijf uur ’s ochtends tot een uur ’s nachts op weg waren geweest. Na een wandeling naar de bakker en de lokale markt (=vier kraampjes) in het centrum van Chartrettes, reden we pas na de brunch op ons riante terras, naar het château van Fontainebleau. Vanwege les ‘Journées européennes du patrimoine’ mochten we daar zelfs gratis naar binnen om te genieten van alle pracht en praal van de Franse koningen en koninginnen. Toch een gek idee om het bureau te zien waar Napoleon zijn snode plannen aan heeft uitgewerkt. Nadat we het kasteel van voor tot achter bezichtigd hadden, lieten we Wout achter op campus en gingen Else, Reinier en ik door naar Barbizon, een pittoresk Frans dorpje waar de wieg van de realistische schilderkunst (welke de voorloper van het impressionisme is), heeft gestaan. Vele bekende schilders als Rousseau en Millet hebben hier gewoond en gewerkt. We hebben dan ook het atelier van Millet bezocht en Reinier heeft zich uitgeleefd op zijn nieuwe spiegel reflex camera. Na een vroeg diner vanwege opkomende hoofdpijn, in een cafeetje waar we leerden dat een espresso hier ‘petit café’ heet en een normale koffie ‘a longer’ omdat je de kleine koffie in principe ‘aanlengt’ met water, dook ik thuisgekomen in Le Vivier op tijd mijn bed in.

Zondagochtend ging de wekker dan ook weer heel erg vroeg, want we moesten kiezen tussen de trein van 07.37 en die van 09.39 naar Parijs. En tjah, als je nog iets van het Louvre wil zien zonder je in polonaise-gang door het gebouw te moeten bewegen, moet je er natuurlijk gewoon op tijd zijn. En dus liepen we van 09.00 tot 13.00 uur door het grootste museum ter wereld (Eat your heart out Dubai!). En nog steeds heb ik lang niet alles gezien! Het was geweldig om naast Reinier deze, voor hem, zevende hemel binnen te mogen gaan. ‘Oh, oh, oh, wat hebben ze hier allemaal staan?’, ‘Nee, is dat een…?’, ‘Tsjongejonge, dat dit hier gewoon hangt!’, ‘Kijk, dit is…’, ‘PIEP-PIEP-PIEP’, ‘Oh, en dat is…’, ‘PIEP-PIEP-PIEP’, etcetera, etcetera. Een beetje zoals Wouter zich gedroeg in de grootste snoepwinkel ter wereld in de Dubai mall (die hebben ze dan weer wel), maar dan met alarm belletjes als je te dicht bij komt! ; )

Else en man met snor

Picknicken in de Tuileries

Een verdwaalde Zuidwoldenaar...

Bootjes in de Tuileries

Na het Louvre, picknickten we in de Jardin de Tuilieres, onder een strak blauwe lucht tussen joggende Parijzenaars, duttende Parijzenaars (en Zuidwoldenaars), met bootjes spelende Parijzenaartjes en mede picknickende Parijzenaars. Vervolgens probeerden we nog een leuke brocante te vinden, maar die bleek mooi niet te bestaan en dus gingen we gauw door naar de Sacre Coeur. Na de kapel bekeken te hebben liepen we langzaam naar beneden, want op elk plateau werden we verleid om te blijven staan, luisterend naar een zanger, kijkend naar een poppenspel of foto’s schietend van het uitzicht. Beneden aangekomen kochten Reinier en ik een mooie baret, hij zwart, ik roze en dronken we nog een ‘petit café’ (‘Jean-Pierre, trois espresso pour madame!’ ‘Huh?’) op het terras. En terwijl Reinier nog midden op straat foto’s stond te schieten van zijn geliefde echtgenote en zijn dotje van een dochter, kwamen Else en ik erachter dat de trein die ons terug zou moeten brengen, niet ging en dus moesten we halsoverkop een race tegen de klok door de Parijse metro ondernemen. Arme, arme oudjes, trap op, trap af, gang door, metro in, metro uit en dan op één minuut na alsnog die stomme trein missen! Gelukkig reed de trein een half uur later naar Melun, op tien minuten van Chartrettes en kwam Wout ons ophalen in zijn rode scheurmonster. Golo stond een heerlijke pasta te koken toen we thuis kwamen en Max en Marie-Steph waren ook weer thuis en dus konden Else en Reinier ook nog even een vleugje huisleven van Le Vivier meekrijgen.

' Waarom staan die *-kerken nu altijd op een berg?'

'Aaaaaaaaaaah!'

Over Marie-Steph gesproken, ze heeft me gevraagd mee te gaan bruidsjurken passen! Wiehoe, coun’t me in! Ze heeft echt een super mooie jurk uitgezocht bij de bekendste Franse trouwjurken designer en als hij mooi staat laat ze hem door een lokale kleermaker maken. Ze gaat zó mooi worden! En trouwen in Argentinië, hè wat vervelend! ; )

Maandag ochtend was het nog even flink knuffelen geblazen voordat Wout en ik naar campus gingen. Else en Reinier genoten nog even een halve dag van Franse croissants, het bos van Fontainebleau en het Franse zonnetje en reden toen weer veilig terug naar Zuidwolde. Naast de leuke herinneringen en de foto’s, zijn hier vier pakken pannenkoekenmeel, drie zakken pepernoten, stroopwafels, drop en Hollandse kaas achter gebleven! Daar genieten wij en onze huisgenootjes, studiegenoten en collega’s enorm van!

Leuk dat jullie er waren!!
Liefs van Mirte