Vrijdag middag vertrokken, kwamen zowel Wouter, Greg en Sjoerd als Marije en Dennis ’s avonds laat aan in Frankrijk. De mannen hadden de afstand iets sneller afgelegd en dus pikten we Wouter onderweg naar het Latin Week feestje in Villecerf op. Marije en Dennis deden er ‘een beetje’ langer over en daarom had ik ze gevraagd direct door te rijden naar de oude hoeve. De doorgegeven coordinaten wilde de gps niet slikken en dus moesten ze het doen met het adres: 22D, 77250 Villecerf. Lekker duidelijk! ; ) Er gingen heel wat sms’jes op en neer en er werden telefoongesprekken gevoerd in de trant van ‘We rijden nu langs een basketbalveldje en gaan weer in de richting van Fontainebleau. Is dat goed?’ Geen idee waar ik mijzelf in de leegte van het Franse platteland bevond, adviseerde ik mijn vriendjes dan maar om uit de auto te stappen en op het geluid van de marimba’s af te gaan. Omdat het nogal lastig is om je op een marimba te orienteren, besloten we uiteindelijk in het dichtsbijzijnde dorpje, Villecerf, af te spreken. En dus liet ik iemand de automaat van Kuan (onze nieuwe huisgenoot) draaien (de muur stond echt heel dichtbij, en na de P van Parking, had ik geen idee wat de D, de N en de R betekenden), en ging ik al hortend en stotend (dat krijg je als je telkens op de rem trapt als je van plan bent te gaan schakelen) op weg de duisternis in. Nu denken jullie natuurlijk dat er een spannend avontuur gaat komen, maar dat is niet zo, want Marije en Dennis stonden precies twee hoeken verderop. En zo kwamen Marije & Dennis na -laat me rekenen- een uurtje of elf rijden, aan op een Latin feestje van INSEAD. Zij gooiden er meteen een vers geperste margaritha tegenaan en de voetjes konden van de vloer! Ook Greg, Sjoerd, Selmer, Wouter, onze huisgenoten en een heleboel andere graag geziene INSEAD studenten waren aanwezig en met de juiste muziek, de stijlvol verlichte hoeve én de juiste drankjes werd het feest –zelfs voor mij als bob- meer dan compleet. Op de terugweg namen we een niet nader te noemen verstekeling mee, die de laatste bus had gemist omdat hij de onderkant van zijn cocktailglas zo interessant vond en dus propten Marije, Dennis en Wouter zich op de achterbank, onder slaapzakken en matjes, en mocht onze gast op de voorbank; praktisch dicht bij het raam, zeg maar. Meneer viel gelukkig meteen in slaap, waardoor het raam zonder calamiteiten dicht kon blijven. Wel moest ik op een gegeven moment vragen of iemand misschien zijn hoofd van mijn arm wilde tillen, omdat een hoofd best zwaar is, wat sturen over bochtige, slecht verlichte, stijle bosweggetjes best een beetje lastig maakt... Maar met wat gierende remmen en slip maneuvres kwamen we toch aan in Fontainebleau waar we onze verstekeling konden droppen en met maar één enkel wild zwijn als getuige, reden we veilig terug naar Le Vivier.
De volgende dag begonnen we sloom (want: drie extra katers in huis) en besloten we ons dagje Parijs op te geven voor totale relaxtheid en leuke plannen later op de dag. We brunchten met verse croissants en baguettes aan de oevers van de Seine met uitzicht op de buitenhuizen van Sultan Qaboos van Oman en genoten van de warme zon. Na de brunch reed Wouter terug naar huis voor wat studie-gerelateerde zaken en reden Marije, Dennis en ik in mijn cabriootje naar Fontainebleau. Daar leidde ik hen rond over campus, aten we een biologisch ijsje (waarbij de citroen-smaak letterlijk door het persen van vijf citroenen tot stand was gekomen), wandelden we door de tuinen van het paleis en dronken een versnapering op één van de volle terrassen in het centrum. Daarna reden we terug naar huis om deel te nemen aan de eerste Le Vivier BBQ van het jaar! En besteed dat maar aan Bertille en Golo uit! Tot lang nadat de sterren aan de hemel verschenen, lachten, aten, dronken en genoten we van het heugelijke feit dat de lente nu echt aangebroken is!
Na een nacht met iets meer slaap dan de nacht ervoor, ontbeten we -alweer in het zonnetje- op de veranda van Le Vivier. En na wat reistips voor Buenos Aires (Marije en Dennis hebben net een zeven maanden durende wereldreis geboekt, waarin zij ook Buenos Aires aan zullen doen, en aangezien Max en Marie-Steph daar in december gaan trouwen, hebben ook wij plannen om er spoedig heen te gaan), vertrokken Marije en ik naar Chatillon-la-Borde voor een brocante. Wat is het toch heerlijk om met iemand waarmee je zo op één lijn zit, samen te zijn. Ik denk dat een bezoekje aan een vuilnisbelt al heel leuk zou zijn samen! ; ) Maar goed, een brocante is natuurlijk wel veel leuker dan dat! Marije vond een mooie blauwe waterkaraf voor in Leiden en ik vond een blauwe polkadot rok, die hoewel gewaagd, zeer goed ontvangen werd in de INSEAD community. Er werd zelfs gevraagd of ik soms in de mode-industrie had gewerkt voordat ik naar Frankrijk kwam, hihi! Snuffelend in het zonnetje, begon er een lokale mademoiselle Franse chansons te zingen en zo waanden we ons voor de zoveelste keer in een oude Franse zwart-wit film!
Na dit heerlijke uitje, besloot Marije in juli terug te komen om de zonnenbloemen van Frankrijk te komen bekijken want helaas was het alweer om te vertrekken – dit keer met iets meer speling in de planning dan op de heenweg. ; ) Super leuk dat jullie er waren!
Maar zelfs nu was het fantastische weekend nog niet over. We waren namelijk uitgenodigd om Max’ verjaardag mee te vieren met Marie-Steph, haar moeder en wat Argentijns-Parijse vrienden en Marie-Steph had zich met moeders uitgesloofd in de keuken. Door de zon naar binnen gejaagd, lunchten we op z’n Frans; met schalen vol eten en glazen vol wijn in de schaduw van onze eetkamer, maar uiteraard wel met alle deuren opengeslagen naar de veranda. Ik gok, dat de nieuwe studenten, die een kijkje kwamen nemen in Le Vivier, meteen verkocht waren. De tuin vollop in bloei, de geur van de syringen op tafel, de zonovergoten veranda, de schaterlachen vanuit de eetkamer, de prachtig gedekte tafel en een groep mensen nippend aan hun wijntjes... Ik kan me geen mooier plaatje van Le Vivier voorstellen!
En nóg steeds waren de sociale activiteiten niet ten einde. Om vier uur hadden de buren (uit het middelste huis dit keer) een Latin BBQ georganiseerd en dus klopten we ook daar nog maar even aan voor een biertje en een praatje, alvorens we in de auto moesten stappen omdat we bij Sara en Stephen verwacht werden voor een diner!
Jullie begrijpen, ik heb me een paar weken geleden maar eens ingeschreven bij de sportschool op campus en volg nu trouw 3 a 4 keer in de week een klasje in mijn lunchbreak. : )
Zoals jullie misschien al door hebben, wil ik dus helemaal niet dat dit allemaal weer voorbij gaat... Gelukkig staan er voor de komende weken nog ontzettend veel leuke dingen op het programma (morgen rijden we naar Le Mont Saint-Michel) en zelfs na graduation staan de eerste reunies in de vorm van trouwerijen al weer op de agenda. Gelukkig maar, want oh my... Wat ga ik dit jaar en al deze lieve mensen missen!!
Veel liefs van Mirte
