De Fransen in Frankrijk

Nu onze kamers volstaan met koffers en half ingepakte verhuisdozen, de foto’s van de wand zijn en de onze paspoorten klaarliggen, wil ik na deze eerste vier maanden Frankrijk toch nog een kleine blog wijden aan dit land en haar inwoners.

Dat Obelix van Asterix die Romeinen maar ‘rare jongens’ vond, dat zal best. Maar die Fransen zelf hebben ook zo hun rariteiten.

Zoals alom bekend, zitte de Fransen veel liever aan een groots familiediner dan dat ze werken. Wie kent niet de verveelde cassières in de Carrefour, die eeeeeeeen vooooooor eeeeeeeen de producten scannen en pas ‘bonjour’ tegen de volgende klant zeggen als de vorige klant het pand heeft verlaten. Of de gehaaste obers, die je het liefst zo snel mogelijk hun restaurant uitkijken. Nou scheelt het wel voor de Fransen dat ze niet hoeven te werken op zaterdag, of op zondag, of op maandag, lunchpauzes van twee uur hebben, een zomervakantie van twee maanden en een pensioen dat begint op je 62^e.

Die pensioensleeftijd is recent op 62^e komen te liggen. Reden voor een feestje zou je zeggen. Maar nee, hij lag voorheen op 60 jaar en dus waren de Fransen kwaad. Heel kwaad! En wat doet een kwade Fransoos? Die gaat staken. In de afgelopen vier maanden hebben de buschauffeurs, de postbodes, de mensen die de geldautomaten van biljetten voorzien, het luchthavenpersoneel, de vuilnismannen, de medewerkers van de olieraffinaderijen, de truckers en de studenten gestaakt. En dat kostte de Franse staat zo’n 200 tot 400 miljoen euro per dag!

Nou denk ik dat de Fransen sowieso niet zo snel rijk zullen worden, aangezien ze al hun spaarcentjes opeten. Echt, bij de Fransen gaat niet alleen liefde door de maag, maar hun hele jaarsalaris! Macarones, fromage chevre, champagne, fois gras... Hoe chiquer, hoe beter! Ik zie dagelijks rijen Fransozen in de kou voor een van de betere bakkerijen van Fontainebleau staan. Wie gaat er nu twintig minuten in de sneeuw staan voor een premium baguette? Inderdaad, de Fransen!

Maar het is ook niet zo heel erg als je als Fransman een koutje vat, want elke zichzelf serieus nemende Fransman heeft een hele la, als het al geen ladekast is, vol medicijnen. En daarbij gaat het niet zo zeer om de kwaliteit als wel om de kwantiteit. En mocht je laatje nu toch een beetje leeg raken, geen nood, dan kun je altijd terecht bij een farmacie. Zo om de vijftig meter zie je in Fontainebleau de neon-groene kruizen aan de gevels knipperen; meer medicijnen! Over de gezondheidszorg hebben ze hier dan ook niets te klagen. Hierin zijn de Fransen zeer efficiënt; na een bloedonderzoek krijg je dezelfde dag nog de uitslag.

En die gezondheidszorg moet ook wel goed zijn, aangezien hier super veel verkeersongelukken gebeuren. Want zoals ik aan het begin al zei, de Fransen houden erg van grootse familiediners en andere gezelligheid voor de openhaard en willen dus, als ze eenmaal vrij zijn, zo snel mogelijk naar huis. Dit betekent dat hoe sloom ze in hun professionele omgeving ook mogen zijn, zij zich transformeren tot ware scheurmonsters op de weg -en op de roltrap in de metro overigens-. Je ziet hier dan ook vrij weinig ‘nog gave’ auto’s. Bijna allemaal hebben ze wel een deuk of een flinke schaaf. Want tja, hoe eerder ze thuis zijn, hoe eerder ze kunnen genieten van du pain, du vin et... du everzwin! ; )

Aanstaande dinsdag rijden we na alle examens van deze week en maandag, naar Utrecht. Een aantal van jullie zullen wij volgende week daar, of ergens anders in het land, dan ook zien. En daar kijk ik uiteraard erg naar uit! Op eertse Kerstdag vliegen wij dan naar Azië en ik heb me voorgenomen alle zeventien uren van onze vlucht kerstfilms te kijken, zodat ik het daarna zo zat ben, dat ik me helemaal in mijn element voel in tropisch Singapore! We hebben dan nog een dag of tien om een beetje bij te komen en een knipoog van de omgeving te zien. We hebben onszelf beloofd om vooral ook een beetje rust te nemen, in plaats van het ons zo bekende moordende-reis-tempo aan te nemen. Dus wie weet beginnen wij zongebruind en uitgerust aan P3. Voor Wouter betekent dat het begin van zijn keuzevakken en ik ga door met mijn activiteiten voor de Humanitarian Research Group.

Ik kijk er erg naar uit om mijn antropologen-ogen volop de kost te geven in deze Aziatische metropool, maar zal de rust van het Franse platteland, de ruimte in ons landhuisje, de verse baguettes en liters rode wijn stiekem toch wel missen!

Voor degenen die ik niet meer zie: alvast een hele fijne kerst en een *happy*new*year*!!

Liefs van Mirte

De Fransen houden zo van hun kaas, dat ze zelfs hun schoenen onder een stolp zetten! : )

Kerst-gekte in Galleries Lafayette! Zie ook filmpje hieronder...

Bezoek uit Nederland en Spanje!

Daar was ik weer en dit keer met een wat vrolijker verhaal dan het vorige, gelukkig! De afgelopen tijd zat weer vol met leuke activiteiten en zowaar wordt er ondertussen ook nog gewerkt. Vooral door Wouter, die is nu echt druk! Zijn groepsgenoten hebben besloten dat ze allemaal niet zo’n zin hebben om heel veel energie in hun groepswerk te steken en dus komt dat voor Wouter -die nog wel van plan is op de Dean’s list (de beste 10%) te blijven staan zo lang dat lukt- neer op heel veel extra werk. Nu heb ik, tot noch toe, alleen maar opdrachten terug zien komen waarop 9/10 (negen uit tien) staat, dus ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed gaat komen! : )

Ondertussen ben ik aan het werk bij de Humanitarian Research Group en ik ben nu voornamelijk bezig met een onderzoek naar monitoring&evaluation binnen de not-for-profit sector. Eén van de professors oud PhD-studenten doet vrijwilligerswerk bij een Nederlandse NGO en wil samen met mij een wetenschappelijk artikel schrijven over M&E. De professor wil vooral een case study hebben (met daarin een deel wetenschappelijk onderzoek en een deel praktijk voorbeelden gebaseerd op deze NGO) om te gebruiken in de Social Entrepreneurship classes binnen de MBA. Hoe dan ook, wij hebben a.s. woensdag met z’n drieën een aantal interviews gepland staan in Breda met de sleutelfiguren van deze NGO om wat meer over de NGO en hun evaluatie-methoden te weten te komen. Mijn eerste echte werktripje, wiehoei! : )

Maar laten we nu niet gaan doen alsof ik echt vijf dagen per week, 8 uur per dag mijn hersenen breek over SROI (Social Return On Investment), want daarvoor zijn er te veel andere bezigheden voor INSEAD-partners. Ik noem het grote National-week-bidding-event, de foto-shoot voor de rugby kalender, de danslessen voor het optreden van het rugbyteam a.s. donderdag tijdens het grote INSEAD cabaret, de voorbereidingen voor Sinterklaas en vriendinnenbezoek!

The National Week Bidding Event waar tien landen/regio's probeerden één van de zes Nationale Weken van volgend jaar te bemachtigen! Daarvoor gebruikte men cultuur, lokale spijsen en bijzonder veel lokale alcohol!

Tenielle & Jason : Canada - Yulia : Russia - Liang : China - Addi & Assi : Israel - Max : Latin America- Yoonwhe & Claudine : Korea & Japan - Maria & Charlotte : U.S.A.

Na veel plan-problemen en omgooi-gedoe, waren ze er vorig weekend toch echt: mijn studievriendinnetjes uit Utrecht!! En zo waar, vijf van de zes (wat onder antropologen echt een heel hoge score is, aangezien we nogal van tripjes, stages, onderzoeken en serieuze banen in het buitenland houden)! Na een souper bij kaarslicht doken we vroeg onze bedjes (als je een 2 cm. dik matje + een Antarctica-slaapzak een bed mag noemen) in om de volgende ochtend fris en fruitig Parijs aan te kunnen doen!

"Bedjes", een winters Le Vivier en fris & fruitig in Parijs!

Daar shopten we op de Brocante de Noël, dronken sloten warme koffie en wijn aangezien het heeeeeeel koud was in Parijs, bezochten de wijk Montmartre met haar prachtige basiliek Sacre Coeur (of was het de basiliek Montmartre in het hartje van de Sacre Coeur, Jolien?) en sloegen een mooie Afrikaan en zijn bal gade (lees: Loukie, Angela en Maartje stonden twintig minuten met hun tong uit hun mond naar zijn welgevormde torso te staren…). In de metro raakten we even het spoor bijster:

Mirte: ‘Wacht even hoor, ik kijk even op de kaart. Even kijken, hier moeten we naar toe… Maar waar we zijn…?’

Jacomien: ‘Oh, daar staat het, we zijn bij Vente!’

Loukie: ‘Euh nee, Jaco, daar kun je je kaartjes kopen, we zijn bij station Abbesses.’

En zo kwamen we toch nog aan op de prachtig verlichte Champs d’Elysees waar we in de nieuwe H&M een poging deden om nog wat kleding in te slaan. De lange rijen deden ons echter besluiten toch maar gewoon ergens een restaurantje op te zoeken en te genieten van een goed glas wijn.

Op aanraden Assi (Wouter’s Israelische groepsgenoot) gingen we eten bij Les Refuge des Fondues, een, hoe zal ik het zeggen, bijzonder restaurantje, razend populair bij studentikoos Parijs. Waarschijnlijk omdat het vergeleken met de rest van de stad, betaalbaar is. Maar daar lever je dan ook een stukje ruimte, een beetje privacy, je fancy habits en je dessert-eisen voor in. Oftewel, drie meiden werden (met hulp van de ober, dat dan weer wel) over de tafel heen geholpen, om als drie sprietjes gras tussen de muur en de tafel te worden geperst, Loukie met haar rechter elleboog in de zij van haar buurman en Jacomien met haar linker elleboog in de buik van haar buurvrouw. Wijn werd geserveerd in baby-flesjes en ons dessert kwam uit blik! Maar goed, wat maakt het uit, de kaasfondue smaakte prima en we hadden een boel lol! Na nog een drankje in een bar in Bastille namen we de trein naar huis, want ja, het Franse platteland is ver!

Gelukkig hadden we wel veel lol...

Op zondag zetten we Angela op campus aan het werk (toch nog een hardwerkende student gevonden!) en ging de rest het bos in. Loukie had haar klimschoenen meegenomen en hing binnen een half uur als een aapje aan een rots. Ze kwam er echter gauw achter dat het toch wel erg glad was, en dus gevaarlijk en dus hield ook zij het uiteindelijk toch maar bij wandelen. Na een mislukte trip naar een crêperie in Moret-sur-Loing (die rare Franse sluiten op de gekste tijden hun restaurants) en een prachtig inparkeer-probleem waar nadat Maartje en Loukie (met haar grote mond) er niet in slaagden in te parkeren, Angela (toch de slimste van ons, ben ik bang) hem gewoon tien meter verder op een enorm parkeerterrein zette, vonden we uiteindelijk in Fontainebleau een tentje met Nutella crêpes en warme chocolademelk Vinoise (oftewel: met slagroom, hè Jaco!)!

’S avonds kookten we een lekker Mexicaans maaltje en keken we een drie uur durende Bollywood film die Wouter en ik al half hadden gezien in de Desiweek (INSEAD’s National Week van India en omstreken) en die ik per sé af wilde kijken, omdat hij –tegen alle verwachtingen in- echt erg leuk was. En maandagochtend, de tijd was gevlogen, vertrokken de meiden alweer. Om stipt tien uur reden ze het hek door en bleef ik in mijn eentje achter in ons grote, koude huis. : (

Et voilá, voor de zevende keer sinds ik hier ben, werd ik geveld door de griep: hoofdpijn, zere keel, opgezwollen klieren, koorts en extreem stramme spieren, vooral in mijn rug en nek. Aangezien ik mijn moeder beloofd had naar een dokter te gaan als ik weer ziek zou worden, zat ik woensdag ochtend in de spiksplinter nieuwe praktijk van docteur Pourcel. ‘Euh bonjour, do you maybe speak any English?’ ‘Uh bhit.’ ‘Dzo you speak ahny French?’ ‘Un peu. Un petit peu.’ En dus deed hij zijn best om Engels te spreken: ‘Dzo you have any euh failures in you?’ en speelde ik voor docent Engels. Ik kreeg het even benauwd toen hij het woord ‘diarrhea’ niet begreep, want om dat nu uit te gaan beelden is ook zo wat, maar de Nederlandse uitspraak kwam dichter bij de Franse en voorkwam gênante hints-praktijken. Afgelopen donderdag is mijn bloed op 38 verschillende krokodillen (ik verwacht dat ik in de Colombiaanse of Indonesische tropen een beestje/bacterie heb opgepikt die deze problemen veroorzaakt en noem deze nog te ontdekken problemenmaker ‘mijn krokodil’) getest en heb nu een stapel uitslagen op mijn bureau liggen. Ik zit me nu dus de hele tijd druk te maken over deze eigenhandig met Google-translate vertaalde aanwijzingen en uitslagen, maar ik heb morgen een nieuwe afspraak bij de dokter om er achter te komen wat er daadwerkelijk uit mijn testen gekomen is.

Nog wat Desi Week kiekjes, de Africa Week en Wouter's club op bezoek!

Afgelopen vrijdag hadden we zes clubgenoten van Wouter over de vloer, die een in weekendje Parijs waren en ons dus even kwamen opzoeken. Maar omdat er dit hele weekend geen enkel (!!) serieus INSEAD feestje was, gingen zij na het eten gauw weer terug om in Parijs een dansje te wagen. Wel hebben we nog even weten te achterhalen waarom Greg die toch zeker drie uur bij ons thuis is geweest, niets en niemand heeft gezoend… We moeten zodra we weer in Nederland zijn een double date plannen!! : ) Wiehoei!

En als laatste vertel ik nog even, oh jee, Over Sint’s bezoek aan Le Vivier!

Weken aan voorbereiding gingen voorbij, Mailtjes op rijm en tien schoentjes op rij.

Hollandse liedjes, surprises en gedichten, We moesten onze huisgenoten wel goed onderrichten.

Uiteindelijk begrepen de meesten wat ze doen moesten, En konden we om veel plagerijen lachen en proesten.

Een enkeling begreep het toch niet helemaal op en top, En printte een oudbollig Hollands gedicht, wat een flop!

Een ander dichtte als een echte cupido, Een heel liefdesgedicht voor haar Romeo.

Surprises waren ook moeilijk uit te leggen, Maar uiteindelijk zeer geslaagd, daar kan ik niets anders over zeggen.

Bekijk de foto’s voor het resultaat, Dan denk ik dat ik het hierbij laat!

Ben net terug van de dokter en hij heeft geconstateerd dat ik een infectie heb. We weten alleen nog niet welke... I'll keep you posted!

Liefs van Mirte