De garage, de reünie, de Benelux Week en griep!

Van onder een dik donzen dekbed, hier weer update van de laatste ontwikkelingen in ons Fijne Frankrijk! Zowel mijn zo geliefde fiat punto cabrio als ik zijn ziek. Hij heeft last van zijn ‘bobines’, ik van een griepje en voor beiden geldt; je kunt het gaspedaal wel op zijn verst indrukken, we gaan niet zo hard voor uit.

De garage

Oké, op een gegeven moment -lees: toen ik serieus bang was, dat ik allicht de top van de heuvel op onze dagelijkse route niet zou halen en achteraf de berg weer af zou rollen: PANIEK!- moest ik wel erkennen dat mijn grote blauwe vriend echt gezondheidsproblemen had en zat er niets anders op dan op een vroege ochtend de eerste beste garage op te zoeken. Dat ging ongeveer zo. ‘Bonjour! J’ai une probleme avec mon voiture. Je pense c’est un probleme avec l’engine. Parce-que, la musica de la voiture c’est ‘VROEM, VROEM’ (waarbij ik mijns inziens het geluid van een grasmaaier zeer nauwkeurig nabootste) et ce n’est pas vite totalment!’ Knipper, knipper. Wat overigens totaal geen zin had omdat ik met een dame met veel langere (nep)wimpers aan het praten was. Oké, mannetje gehaald (de meest brave huisvader van het stel, heb ik weer!), onbeduidend papier ondertekend, sleutel en carte gris afgegeven en de belofte gekregen dat er niets zou gebeuren voordat ik toestemming zou hebben gegeven…

Mijn Franse collegaatje Adeline nog even laten bellen om alles te verifiëren en wachten geblazen maar, want alleen de constatering van het euvel zou al drie dagen gaan duren. Op dag vier Adeline maar weer eens laten bellen. De met verbazing herhaalde woorden ‘trois cent quatre vingt’ deden mij het ergste vermoeden. Et voila! De garage wilde graag €120,- voor de constatering van het gebrek, hoewel ze er niet helemaal zeker van waren of ze het nu wel of niet gevonden hadden. Daarom wilde ze graag wat onderdelen bestellen bij de Fiat garage (ik was namelijk bij een Citroën garage, maar dat schijnt normaal te zijn in Frankrijk) om even uit te proberen of die het probleem op zouden lossen. Dat zou dan welgeteld €380,- kosten, maar (ja, ja, deze gulheid moet je niet onderschatten) daar zat dan wel de €120,- aan constateringkosten bij in!

De volgende ochtend dus met Franse buurman/autokenner Julien verhaal gaan halen. En na drie kwartier discussie, raakte Julien de juiste snaar. Als we hier €400,- voor moeten neer leggen, kunnen we hem hier net zo goed laten staan, hij is hartsikke oud, dan kopen we wel een nieuwe. Grote ogen, gestamel en gestotter in de trant van ‘Maar dat kun je toch niet doen? Het is een hartstikke goede auto! Een cabrio! Hij heeft maar veertig duizend kilometer op de teller en hij is maar twaalf jaar oud!’ En dus, om dit stel onwrikbare INSEAD studenten te bewaren voor een grootse fout, kwam hij eindelijk met een oplossing. De garageman heeft exact uitgelegd wat er mis is, welke onderdelen we moeten vervangen (de bobines, twee stuks voor €60,- gloednieuw) en hoe we die kunnen vervangen. Nou dat zag er vrij simpel uit, en aangezien ik ook een kei ben in fietsbanden plakken, moet dit vast ook wel lukken (huh?). Dus toch maar de rekening betaald, de bobines besteld (echt geen idee wat het Nederlandse woord hiervoor is trouwens) en nu wordt het klussen geblazen. Hopelijk voel ik me morgen weer beter, en kan ik mijn grote blauwe vriend ook weer aan het rollen krijgen! : ) Het is zulk mooi weer voor cabrio’s!

De reünie

Dat ik ziek ben, heeft vrees ik alles te maken met de enorme drukte van het afgelopen weekend. Mijn afweersysteem was al niet in topconditie, maar dit weekend heeft het laatste soldaatje de das ongedaan, met als gevolg dat een Chinees-Hindoestaans vogelgriepvirus, een verdwaalde schaal-amoebe uit de Negev woestijn, of een parasiet uit de jungle van Honduras zeer gemakkelijk zijn slag kon slaan…

Het drukke weekend van de reünie dus: stress alom. Vanwege een wat vreemde planning in mijn rooster had ik zowel de donderdagmiddag als de vrijdagochtend vrij. Aangezien de welkom cocktail om vrijdagavond zeven uur begon, was het echt ren- en vliegwerk om alle deelnemerslijsten, de laatste badges en pancards op tijd uit te printen, de hele reutemeteut in de ontvangstzaal te krijgen, en dan zonder de juiste ‘equipment’ iedereen welkom te moeten heten. Wij schoten hier en daar naar mijn mening enigszins tekort. Maar gelukkig waren er ook heel wat alumni die hun interne organisatie wel wat beter mogen regelen. Een heel aantal kwam niet opdagen, terwijl er ook rijen mensen onaangekondigd binnen kwamen wandelen. En die alumni dat zijn nogal eens speciale figuren…

In zwaar Russisch accent: ‘Sizonov.’ ‘Good evening, welcome on campus again.’ ‘Sizonov!’ ‘Are you a J or a D?’’It’s with a S!’ ‘I understand that, but I would like to know if you are a July or a December graduate.’ ‘Ah, a December.’ ‘Let’s see… Could it be that you didn’t register yourself?’ ‘Yes.’ ‘Okay, well, you’re more than welcome to join the cocktails inside, but I do need to ask you to pay the entrance fee of €25,-.’ ‘Straight away!?’ ‘Euh, yes if possible, or maybe tomorrow..?’ Met grof geweld wordt er dan wat geld uit een portemonee opgeduikeld en met een grom en een grauw is meneer Sizonov verdwenen. ‘Enjoy yourself!’

Of deze:

‘Aah, mister Bellrose, the badges of your promotion (’65, dus dat maakt hem een jaartje of 75) have arrived, could you find yours in here?’ ‘Yes, yes, I’m here.’ Meneer blijft zoeken in de doos. ‘Ah your wife must be right under you.’ ‘Ah yes, that is where she normally is, gna gna gna!’ Vijfenzeventig!! En dan zulke grapjes en plein public!

Op het zaterdag programma op campus had ik ook nog wel een en ander aan te merken, maar dat bleek in vergelijking met voorgaande jaren zeer soepel te zijn verlopen, en het diner in het château van Fontainebleau was gewoon te fantastisch voor woorden. De oude ‘galerie des cerfs’, die volledig beschilderd is met een enorme landkaart van de omgeving op de ene muur, om de zoveel meter een hertenkop (geen echte Joppe) en een plafond met de meest prachtige versiersels was helemaal omgetoverd tot een perfecte combi van oude pracht en praal en moderne hippigheid! De gedekte tafels zagen er veelbelovend uit, evenals het fingerfood-buffet voor de cocktails, de verlichting was magnifiek, waarbij de herten roze en blauw verlicht waren en de loungemuziek maakte het helemaal af. De hele avond liep ongelooflijk gesmeerd, en dus konden Stéphanie (mijn manager) en ik rustig een vorkje meeprikken. We wilden niet bij onze promotie aan tafel zitten, omdat die natuurlijk veel liever met elkaar, dan met ons praten en dus restte ons de keuze: aan tafel in de garderobe (lees: brrrrrrrrrr, koud) of zonder tafel in de danszaal. Dat laatste dus. Ik geloof niet dat ik ooit zo’n chique diner van een bord op schoot heb gegeten! : ) Dat hoefde gelukkig ook niet helemaal, aangezien de cateraar van gestapelde kratten en een aantal servetten een tafel voor ons hoofdgerecht improviseerde en de dj ons een dj-doos-deksel uitleende als tafelblad zodat zelfs onze glazen wijn bleven staan! Om kwart voor één werkte de promotie zowaar vrijwillig mee om het de dansvloer te verlaten en werden we bedolven onder een stortvloed aan complimenten en bedankjes! : )

Nog even relaxen in de week voor de reünie: lunch @ Valerie's --> Ik, Sophie, Valerie en Gema

Desserts na de lunch, mjammie!

De 'Galerie des cerfs' in het château van Fontainebleau

Een hert in de schijnwerpers

Toetjestijd!!

Dining, wining...

Nog een hertje!

Zondag totaal gesloopt, toch nog weer de energie gevonden om een molen in elkaar te knutselen met manlief. En later op de avond nog hele muren op campus Delftsblauw beplakt. En dat alles voor de Benelux Week!! Die ik echt heel erg niet wil missen…! : ( Vandaag was het ‘space-day’ met een college van Wubbo Ockels (1^e Nederlandse astronaut), heel veel raket-ijsjes en een mini-keuze-vak spacecake bakken (geen idee of deze echt heeft plaats gevonden). Morgen vindt het Belgische diner plaats, met Nederlands vermaak. Dit zou nog wel eens een beetje shocking kunnen zijn voor een aantal van onze INSEAD genoten, aangezien we het hebben over de Amsterdamse Diana Ross, een geweldige Dragqueen dus! : ) Donderdag is de Holland Heineken House Party met een Sensation White dresscode en dan arriveren ook onze Hollandse gasten Greg, Tamara en Eelco! Top!! En verder is de hele campus dus versierd (inclusief red light district, Amsterdamse trapgeveltjes, onze molen, Delftsblauw (met een afbeelding van Manneke Pis), foto’s en posters, vlaggen en ballonnen. En het belangrijkste, bedacht door Wouter, we hebben een ijsbaan! Niet met echt ijs vanwege energie- en kostenbesparing, maar je kunt er wel echt op schaatsen! Naast de ijsbaan in de Benelux village staat een frietkot met echte vlaamse frieten en een chalet met tomatensoep met ballen, snert, warme chocolademelk en stroopwafels! : ) Heerlijk toch!?

Wout aan de slag!

Net echt!

Nienke en Wouter aan het Delfts blauw tegelen...

Het eindresultaat!

Ooooooh! Amphi-storming!

INSEAD's red light district: No picture's please!

De ijsbaan in opbouw!

Het frietkot in opbouw in the Benelux Village!

Na dit weekend hopelijk gauw een update over alle Benelux activiteiten, de versierpogingen van Greg en de onherroepelijke overwinning van ons rugbyteam op dat van LBS (Londen Business School)! Tamara à Als je een rokje, (Bretons) streepshirt en een baret meeneemt, kun je ook komen cheerleaden! : ) Greg en Eelco trouwens ook! ; )

Ciao!!

Ps. Nog wat niet-blog-gerelateerde fotootjes van andere bezigheden:

Specially for Philipine! Aaaah!

Bertille dingt af op een brocante!

Alex en Wouter in 'niet te' black tie, als onderdeel van een oude traditie van Alex en zijn studiegenoten: drie keer per jaar een dag vol spelletjes en alcohol, gekleed als Victoriaanse heren uit het jaar 1920, en 's avonds dus een diner in 'niet te' black tie.

Wouter, Mohit en gastheer Auke na een diner in château Tavers

Auke's studiemateriaal: alles voor het comfort van de gasten!

Mohit en ik aan één van de befaamde Tavers-cocktails!

Wout doet de openingsspeech van het door ons verzorgde Maandagavond diner IV in Le Vivier!

Op het menu: Artisjokken!! Sinds Bertille onze vaste cateraar is geworden, eten we elke maandag typisch Frans! En super lekker!

Monday night dinner V: met het thema 'Indian summer' kun je alle kanten op...

Assi uit Wouter's groep en zijn zwangere vrouw Addi : )

Jammer dat ik mijn echte Guatemalteekse indianen-schoentjes niet bij me had, maar mijn veren uit de Amazone leverden mij toch een gedeelde eerste plek met Max op voor 'best gekleed in thema'! : )