Fotoshoot in het hooiveld voor Le Vivier!
Tja, Le Vivier… De laatste ochtend dat ik wakker werd in Le Vivier en de gang in liep om naar de wc te gaan, moest ik mijn ogen dichtknijpen tegen het felle licht van de ochtendzon. Dat gebeurt normaal nooit, aangezien Golo’s kamerdeur altijd nog dicht zit (slaapkop). Maar nu stond hij wagenwijd open en zag ik zijn lege kamer. Ik liep naar binnen om te kijken of hij echt niet nog in zijn bed lag, maar nee. Golo&Philippine waren vertrokken. Net als Kuan en Hattim&Hanadi en Kirill&Olga, Mohit&Rachita, Yuko&Coco, Yunuen&Anuar, Assi, Adi & Elan en nog heel veel andere vrienden. Allemaal vertrokken naar dichtbije of verre oorden, sommigen om binnenkort terug te keren naar in ieder geval een Europese stad, anderen om zich te vestigen in Tokyo, Bangalore, Mexico, Dubai, Moskou of wie weet waar ter wereld!
Dat heeft natuurlijk zijn voor- en zijn nadelen. Een van de voordelen is bijvoorbeeld dat we nu een goed excuus hebben om in september Saint Jean-de-Luz in Zuid-Frankrijk (voor het huwelijk van Golo&Phillipine) en Sint Petersburg (voor het huwelijk van Kirill&Olga) te bezoeken en in december Buenos Aires (voor het huwelijk van Max&Marie-Steph). Vanuit Buenos Aires pakken we dan waarschijnlijk een boot naar Montevideo (Uruguy) om Max&Stefania een bezoekje te brengen en misschien vliegen we wel op of terug vanaf Brazilië om daar nog even bij te kletsen met onze Braziliaanse vrienden. Maar ja, het nadeel is natuurlijk ook heel duidelijk; heel veel vrienden zijn heel ver weg… : (
Omgeving Le Vivier!
Maar dat is de deal bij INSEAD. En wat voor een deal! Vrienden voor het leven, een wereldwijd netwerk en oh ja, een MBA diploma – voor hen die studeren dan. Voor mij persoonlijk is het een ongelooflijk waardevol jaar geweest. Veel meer nog dan ik had durven hopen. Niet alleen heb ik een ongelooflijk leuk jaar met Wouter gehad (er zijn hier en daar namelijk ook wel wat relaties en zelfs huwelijken gestrand), ik heb ook ongelooflijk veel geleerd. Van ‘hoe bak ik een quiche lorraine’ tot een MBA course in ‘Building Social Ventures’, het is echt teveel om op te noemen. Ik heb beloofd een mooie foto-collage voor Wouter te maken als afstudeer-cadeau, maar we mogen wel een hele wand vrij maken, zo veel foto’s van even zoveel ‘bijzondere momenten’ als we hebben!
Ja, in de laatste maanden van dit bijzondere jaar hebben we ook nog een paar leuke foto-momenten gehad. Zo was er dus het Dragonfly Summer Ball in het kasteel van Fontainebleau waar ik mijn vorige blog mee eindigde. Ennuh, een bal op te kleine schoenen is toch geen bijster goed plan… Maar sprookjesachtig was het wel, zo’n feest waar iedereen zich in ‘black tie’ en ‘evening gawn’ hijst, champagnes nipt en dansjes waagt binnen de muren van een eeuwenoud kasteel! Grappig trouwens dat ‘black tie’ internationaal niet zo’n algemeen bekende dresscode blijkt te zijn: heel veel mannen kwamen met een prachtige zwarte das aanzetten! : )
Dragonfly Summer Ball (zere voetuh!!)
Ook zijn we een weekendje in Luxemburg geweest met een van de fameuze Hoett Tours! Hoett Tours worden tours georganiseerd door studiegenoot Philippe Hoett die zelf Luxemburger is en een organisatietalent heeft waar een Duitser jaloers op zou zijn. Maar als je met tachtig INSEAD studenten op reis gaat, moet dat ook wel… ; )
Luxemburg en Chateau Vianden met Hoett Tours!
Verder waren er weer vele diners, waaronder een heuse pigroast in Le Vivier (ik ben toch maar op de vegetarische tour gegaan) en een sushi-festijn bij Alexis&Hiroki. Ook was er nog het fameuze INSEAD Cabaret waar ik helaas geen foto’s van heb, maar allicht wel een link naar een Youtube filmpje kan geven. Yup (allicht alleen grappig als je alle inside jokes mee krijgt): http://www.youtube.com/watch?v=o45lhJiWiHE
Dit mag ik natuurlijk niet zeggen, met zoveel leuke INSEAD baby's, maar heel stiekem dan en alleen in het Nederlands: Elan, onze lievelings baby! : )
Sushi feest @ Alexis&Hiroki
Pigroast @ Le Vivier
Bubbels voor Wouter's overwinning in de New Venture Competition en euh... Golo! ; )
Bertille&Golo en Max met een "stekelvarken"!
Oh ja en ik heb ook kennis mogen maken met de Franse gezondheidszorg. Nu had ik jullie natuurlijk al eens vertelt over het grappige gestotter van McPourcel (mijn huisarts), maar dat communicatieprobleem is een stuk minder grappig als je met je hoofd in een CT scanner ligt en er een dikke Franse zuster met haar volle gewicht op je pols leunt om daar een spuit van twintig centimeter en een doorsnede van anderhalf aan je infuus probeert te koppelen (wat sowieso al niet leuk is). Tja, ik ben dus een aantal weken geleden weer ziek geworden. Exact zo’n zelfde griepaanval als ik telkens had voordat we naar Singapore gingen. Ik ben dus direct naar McPourcel gerend en we hebben mijn koortsige bloed laten testen – niets. Maar aangezien ik me vrij beroerd bleef voelen stuurde hij me door naar een internist. Deze beste man, Dr. Dallot genaamd en dit keer niet echt een McDallot, wilde mij ook weer op van alles laten testen en dus zat ik een week na onze eerste afspraak braaf bloed af te geven toen ik flauw viel. Volgens de zuster had ik een epileptische aanval (wat achteraf natuurlijk helemaal niet zo bleek te zijn) en dus was er paniek en moest ik naar de eerste hulp. Daar legde ik uit wat er gebeurd was en waarvoor ik me liet testen en toen werd Dr. Dallot gealarmeerd. Die dacht dat mijn mysterieuze ziekte een volgend level van ellende was ingegaan en wilde me dus niet laten gaan voor hij van alles getest had. Toen de volgende ochtend -ja ik moest in het ziekenhuis blijven slapen- bleek dat mijn hoofd en mijn hart het nog deden en de neuroloog het met mij eens was dat ik waarschijnlijk geen epileptische aanval had gehad, mocht ik naar huis. De volgende dag werd ik wakker met een vuurrode onderbuik en allerlei bultjes op mijn handen. Ik vond het niet echt nodig om weer naar een dokter te gaan, maar stuurde toch maar een foto naar McPourcel. Deze Franse plattelandsdokter werd helemaal lyrisch en wilde mij direct zien. Hij dacht dat ik netelroos (op mijn buik) en schurft (in mijn handpalm) had, met als gevolg dat Wouter me drie dagen niet wilde knuffelen. Dr. Dallot zag echter al gauw dat het om een allergische reactie van de jodium ging (dat zat dus in die enorme spuit, bij de CT scan) en na een dag of vijf zag ik er weer gewoon uit. Na een bezoek aan een verveelde Parasitoloog in Parijs en nog meer bloedonderzoeken denkt Dr. Dallot nu dat het toch ‘gewoon’ Lyme is. A.s. week laat ik me nog een keer testen om te kijken of er meer anti-lichaampjes te vinden zijn, die deze theorie zouden kunnen onderschrijven. Het lastige van Lyme is nameljjk, dat je het niet gemakkelijk vindt (de bacterie kan zich in je bloed ‘verstoppen’), dat er geen sluitende geneesmethode is en dat de symptomen ook nog eens vaag zijn. Lekker dus. Maar ja, ik ben allang blij als ik het beestje een naam kan geven! Wordt hoogstwaarschijnlijk vervolgd…
Maar gauw terug naar leukere verhalen: op 6 juli stond Wouter’s familie op de stoep! Op de valreep konden zij toch nog een kijkje nemen in ons Franse leventje te Fontainebleau. Helaas lag Wouter’s vader ziek op bed toen wij aankwamen bij Hotel Aigle Noir, maar Oom Piet, Parik en Opa lieten zich graag meenemen naar Barbizon waar we heerlijk dineerden bij L’Angelus. Graduation stond gepland voor de 7e juli en na een ochtendje werken (een startende ondernemer is nooit vrij) spraken we met Wout’s familie af in het centrum van Fontainebleau. Tijdens de lunch zagen we ongeveer 38 INSEAD’ers en hun families langs komen, sommigen in de meest prachtige traditionele outfits. Om drie uur begon de graduation ceremony welke uit een uur speeches bestond en twee uur namen omroepen en diploma’s uitdelen. Gelukkig begint Kneepkens met een K, waardoor we niet de volledige drie uur hoefden te zitten! : ) Maar leuk was het wel hoor, om iedereen vol trots dat podium op te zien stappen voor felicitaties van en een foto met de Dean en dat waardevolle papiertje! En wat super spannend was, was dat Wouter niet wist of hij nu wel of niet op de Dean’s List (de beste 10% van de promotie) zou staan. Hij had daar de eerste drie periodes opgestaan, maar vanwege een verkeerde voorlichting was hij daar in P4 van af gekukeld. In P5 had hij behoorlijk hard gewerkt om er toch weer op te komen, maar de lijst was van te voren niet bekendgemaakt. En dus zaten we allemaal vol spanning te wachten wat er zou gebeuren… Na vele achternamen die beginnen met een ‘K’, was het dan eindelijk Wouter’s beurt: “Wouter Kneepkens with distinction!” Jeeeeeeeeeeee! : ) Ik was stiekem wel heel trots! En de rest van de family stond ook te stralen! : )
Wouter Kneepkens with distinction! : ) Papa en Opa trots!!
Le Vivier Fotoshoot!
Nadat alle 499 studenten hun diploma hadden gekregen was er een borrel buiten in de tuin. Wij moesten helaas al gauw richting Le Vivier om de bbq te ontsteken voor het grote familie-dinner. Families uit Duitsland (Golo), India (Mohit), Noord-Amerika (Adrienne), Argentinië (Max), Engeland (Alex) en natuurlijk Nederland en Indonesië waren overgekomen om met hun kinderen dit heuglijke feit te vieren in ons huis. Nadat de buikjes waren gevuld en een laatste Le Vivier-photoshoot had plaatsgevonden, vertrokken we naar het allerlaatste INSEAD feestje: The Business School of the World is Not Enough Grad-Party. Zoals het INSEAD betaamt was er weer een mooie locatie uitgezocht, Chateau Courances. En hoewel het zo nu en dan ook erg verdrietig was om afscheid te moeten nemen onze vrienden die de volgende ochtend op het vliegtuig of in de auto zouden stappen, hadden we gelukkig ook ontzettend veel lol. Toen het licht begon te worden en het ontbijt geserveerd was, namen we de laatste bus naar huis, om in de stralende ochtendzon Le Vivier voor een van de laatste keren te betreden.
Friends for life! : )
De eerste tranen... Maar ook veel lol!
Ochtendgloren op locatie!
Thuis @ Le Vivier!
Gedurende de brakke dag die volgde, had Wouter nog een afspraak in Hotel Aigle Noir, welke een pilot van Vooxl ondersteunt en kwamen er nog twee bekenden langs gefietst: Else en Reinier! Heel leuk om ook mijn ouders weer even van dichtbij te bekijken voordat zij verder afzakten naar het Zuiden.
Zaterdag was dan de allerlaatste dag dat er nog iets INSEAD’igs plaatsvond. Een event waar ik al maanden naar uit had gekeken: de bruiloft van Max en Marie-Steph! Mijn eerste Parijse bruiloft en wat voor één! : ) Ook al was het ‘alleen maar’ de civiele bruiloft, het was eigenlijk stiekem toch de hele dag feest. Om elf uur zou het burgerlijk huwelijk plaatsvinden in de ‘Mairie’, het gemeentehuis van het 16e Arrondissement in Parijs. Dat is het Arrondisement waar Marie-Stephs moeder woont en het meest chique van de stad. Nu vinden die huwelijken aan de lopende band plaats, en dus moesten we nog anderhalf huwelijk wachten (waaronder een huwelijk van een van origine Afrikaans stel, wat een enorme stoet aan de meest prachtige en kleurrijke outfits opleverde; zeker geen straf om naar te kijken) voordat Max en Marie-Steph aan de beurt waren. Maar de trouwzaal was prachtige en de muurschilderingen hielden ons bezig tijdens de Franse speech van de burgervader. Na de huwelijkse voltrekkingen sprongen we met vijftig man in stadsbus 53 en reden onder het genot van ‘Hip hip hurrays’ naar ‘Le Concorde’! Daar stapten we uit en gingen we vervolgens zes trappen op naar een ongelooflijk mooie receptieruimte van de Club Automobile (naast Hotel de Crillon). Je kunt deze ruimte alleen ‘op uitnodiging’ reserveren. De familie van Marie-Steph’s zwager is een grote auto-fabrikant en voilá, daar stonden we dus op een trouwlocatie om van te dromen (uitzicht op de Obelisk in het midden van Le Concorde, de Eiffeltoren en de gouden koepel van Dôme des Invalides). De catering was al helemaal om je vingers bij af te likken en de champagneflessen plopten vrolijk. Zelfs Max was er een beetje ondersteboven van … : )
Le Mairie & de stadsbus!
Philippine & Bertille aan het smullen @ Le Concorde!
In de avond toverden we Le Vivier met kaarsen, witte tafelkleden en rozenblaadjes om tot een wat landelijker trouwlocatie en werd opnieuw de bbq ontstoken. Na de bbq waagden de Fransen en Argentijnen zich op de dansvloer, terwijl de INSEAD crowd zich een beetje op de achtergrond hield, aangezien het voor velen nu toch echt betekende dat het moment van afscheid nemen daar was…
De Argentijnen bemannen de bbq!
Le Vivier als trouwlocatie doet het best goed! : )
De volgende dag pakten Wout en ik de laatste dozen in en reden naar Fontainebleau. We kwamen nog één keer terug voor de laatste dozen en om gedag tegen Adrienne (the last of the Le Viviehicans) te zeggen, maar het was zo’n trieste bedoeling, ons mooie huis zo leeg en stil, dat we na een laatste ronde door het park, met tranen op onze wangen voor de laatste keer het hek sloten en naar Fontainebleau scheurden.
Bye bye Paradise!
Nu zitten we hier alweer een week en het huis bevalt prima. Het is heerlijk om op zondag ochtend lopend naar de boerenmarkt te kunnen om verse groenten en heerlijke kaasjes te halen en in de rij te moeten staan voor het beste brood van de stad.
Maar ik moet toegeven dat ik ook wel uitkijk naar een maandje Nederland, waarin ik jullie hopelijk allemaal weer ga zien! : ) Maar nu gaan we eerst herbergje spelen voor Maartje en Zoltan en komt Marije ook nog een weekendje langs!
Veel liefs en een “bisous” uit Fontainebleau!
Mirte
