Afgelopen week hebben we echt belachelijke dagen gemaakt. Onze eerste afspraak stond meestal om acht uur ’s ochtends en als we voor elf uur ’s avonds thuis waren, waren we vroeg. Het is ontzettend leuk om steeds nieuwe stappen te zetten, positieve feedback te krijgen en innovatieve presentaties in elkaar te knutselen! Maar het is ook behoorlijk uitputtend zo’n beginnend bedrijf!
Ko Phi Phi Islands
Een weekendje batterijen opladen is na zo'n week dan ook wel hard nodig! Nouja, voor mij dan. Wouter is gewoon die-hard een weekend gaan rugby’en (en feesten heb ik mij laten vertellen, haha) met zijn team in Bangkok! Niets batterijen opladen dus... Gisternacht is hij gelukkig heelhuids en uiteraard undefeated thuisgekomen! : ) Dus nu zitten we na vier uur slaap weer fris & fruitig op campus… Gaaaaaaap!
Omdat Wouter in oplopende mate een hekel heeft aan strand, zee en vissen, heb ik mijn kans gegrepen en heb dit weekend met Sophie (één van onze reisgenootjes in Cambodja) gespendeerd op Ko Phi Phi Don, een idyllisch eilandje in de Andaman Zee in het Zuiden van Thailand! Ik was op vrijdagmiddag al voor Sophie uit gevlogen en had de middag dus voor mijzelf in Phuket, aangezien we vanaf daar de volgende dag de veerboot naar Ko Phi Phi zouden nemen. Nu had ik zelf al wel een beetje het idee dat Phuket niet zo’n heel aantrekkelijke plaats zou zijn, maar ergens in mijn herinnering kleefde het bounty-strand-label toch ook nog aan deze plaatsnaam. Onterecht! Phuket, of in ieder geval het stadje Patong op het schiereiland Phuket is met stip op nummer 1 binnengekomen in mijn ‘don’t-want-to-be’-places! Wat een afschuwelijk oord: het Salou van Azie, maar dan voor 20+! Toen ik in mijn eentje op het strand van Patong stond en alleen maar rijen veel te dikke, veel te blote en veel te bruingebrande of roodverbrande mensen zag liggen, kreeg ik spontaan een zomerdepressie (dat is weer eens wat anders dan de alom bekende winterdepressie)!
Afschuwelijk Phuket!
Ik denk wel dat het goed is om te zien wat toerisme met een samenleving kan doen. Toerisme kan heel goede dingen voortbrengen, maar ook heel veel foute! Ik geloof niet dat ik eerder zoveel ongelukkige mensen bij elkaar heb gezien. Sophie en ik hebben ons ook echt mateloos geërgerd aan schaamteloze toeristen als wel aan ongeïnteresseerde Thai. Persoonlijk denk ik dat dit laatste voortkomt door het soort toeristen dat zijn of haar vakantie in Phuket doorbrengt. De Aziaten staan bekend om hun gastvrijheid en dat heb ik tot nog toe ook zo ervaren. Maar omdat het hier om een low-budget bestemming gaat en we dus praten over een bepaald soort toeristen, zal dit ook enige invloed hebben op de aanbodzijde van het toerisme, gok ik zo. Want laten we wel wezen, niemand wordt blij van gasten die de kuisheidsregels aan hun laars (in dit geval inimini-bikini-broekjes) lappen, geen interesse in of respect voor de lokale cultuur en tradities hebben, om acht uur in de ochtend hun eerste biertjes open ploppen of cocktails laten mixen, jonge Thaise vrouwen versieren of betalen, goedkope massages, manicures en pedicures proberen te scoren, nog goedkoper souvenirs in slaan en gratis verbranden op het strand. Ik zou ook niet met open armen staan te wachten! Maar dat maakt wel dat je als toerist, ook al heb je goede intenties, te maken hebt met gastheren en –dames die hun best niet meer willen doen en allicht ook ‘verwend zijn’ met zulke grote aantallen toeristen dat zij hun best ook niet meer hoeven doen, want uiteindelijk is er altijd wel iemand gek genoeg om met jouw hoge prijzen en chagrijnige verschijning in zee te gaan. En dus spreekt bijna niemand in de toeristenbranche meer dan twee woorden Engels, word je overal afgezet en zijn mensen over het algemeen niet erg gemotiveerd je ergens mee te helpen. En dat klinkt allemaal misschien een beetje ‘prinses-op-de-erwt-erig’, maar ik vond de sfeer echt heel erg naar in Phuket! Gelukkig waren we hier dus ook alleen omdat vanaf hier de veerboot naar Ko Phi Phi de volgende dag heel vroeg zou vertrekken…
Local style bbq!
Maar ja, ik was er dus ’s middags al en moest mezelf wel zien te vermaken totdat Sophie aan zou komen. Gelukkig had ik in mijn reisgids al een waterval buiten Patong gespot en dus ging ik na mijn acute Patong-depressie op het strand op zoek naar een tuktuk, taxi of iets dat mij naar de waterval zou kunnen brengen. De taxi’s waren veel te duur en dus beproefde ik mijn geluk bij de motortaxi-stand. Toen de drie aanwezige medewerkers en masse instemden met mijn voorstel, wist ik dat ik –verassend- veel te veel had betaald, maar wat maakt het uit als de chauffeur ook als jungle-gids en persoonlijke fotograaf blijkt te fungeren! : ) En bovendien is niets fijner dan achterop een motor door een prachtig landschap te mogen toeren, zeker als je vermoed dat je op deze wijze een aantal nieuwe depressies vermijdt! Na de waterval besloot ik ook nog maar een ontspannende massage te nemen en voor ik het wist stond Sophie al op de stoep. Sophie deelde mijn afschuw voor Phuket, waardoor we er samen in ieder geval ook nog om konden lachen. Na een Italiaanse pizza doken we een beauty-salon in waar we pas drie uur later (lees: midden in de nacht) uit rolden met veertig gelakte nagels. Pas toen begreep ik dat de ladyboy die tegen my zei: ‘You’re lucky, you my first customer’, niet een rustige dag had gehad, maar zijn eerste klant OOIT had behandeld...
Fotosessie bij de Kathu waterval, een kleurrijk altaar en een Thaise vrijdag middag borrel!
De volgende morgen stonden we vroeg op om een taxi naar de haven te vinden. De receptionist kwam niet veel verder dan ‘Taxi, taxi, yeah, far, ferry, tuktuk, no, I don’t know, minutes, ferry, eight thirty?’ Daar konden we dus niets van maken en dus beproefden we ons geluk op straat. De motortaxi’s wilden ons niet brengen, de lokale bussen wilden niet stoppen, de minibusjes voor toeristen hadden ons misschien best mee kunnen en willen nemen, maar de chauffeurs begrepen niet wat we wilden, de taxichauffeurs vroegen schandalige bedragen en de tuktuk’s waren in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk vonden we gelukkig toch een tuktuk en na een weinig succesvolle onderhandelingsactie van Sophie, stapten we in en haalden nog net onze veerboot. Op de veerboot plopten onze buren om 08.30 uur hun eerste biertjes open en wij voelden ons echt een beetje aliens op een buitenaardse planeet genaamd: Sodom & Gomorra!
Onze boomhut, "special price for Ladyboys" en overweldigende natuur!
Maar eenmaal aangekomen op Ko Phi Phi vergaten we al deze ellende als sneeuw voor de zon. Wat een prachtig eiland! Bijna surreëel met dat witte zand, de zee in zo veel verschillende kleuren blauw, de palmen, de kalkrotsen… Adembenemend! We werden in een longtail bootje naar het Viking Nature Resort gebracht. Dat was natuurlijk niet een echt resort, meer een hostel bestaande uit kleine bungalowtjes. Of eigenlijk waren het een soort boomhutten van bamboe met een douche in de openlucht, waar je mij echt dolgelukkig mee maakt! Ik houd van douchen in de buitenlucht! Zeker na al dat zand en zout! De rest van onze middag hebben we doorgebracht met poedelen in het helderblauwe water, in slaap vallen op het witte zand onder de palmbomen en (zonder billen bloot) drinken uit een kokosnoot! : ) ‘s Avonds zijn we weer met de longtail terug naar het dorpje gegaan en hebben daar genoten van een echte Thaise massage (inclusief over je heen wandelende Thaise masseuses) en een diner in een van de lokale bbq-stalletjes. De boottocht terug was bijna magisch! Dat zijn van die momenten van puur geluk, onder een hemel van duizenden sterren, met de wind in je haren en de verschillende kleuren blauwe in de zee nog steeds zichtbaar reflecterend in het maanlicht… Daar besloot ik dat ik heel gelukkig ben en dat zelfs als ik morgen zou sterven, mijn leven het waard te leven is geweest en dat dat vooral komt omdat ik omringt wordt door zo ongelooflijk veel mensen van wie ik houd! Dichtbij en veraf, bij lange na niet op twee handen te tellen! Dank jullie wel! : )
Chillen op ons eigen strandje!
De volgende ochtend stonden we weer vroeg op voor een trip naar Ko Phi Phi Leh. Een onbewoond eiland, bekend van het strand dat gebruikt is voor de film ‘The Beach’! We waren heel blij dat we zo vroeg in de ochtend waren gegaan want hoe later het werd, hoe drukker! Als ik de koning van Thailand was, zou ik het toerisme hier verbieden of het in ieder geval flink inperken! Wat zou ik graag een dag helemaal alleen –nouja, of met een groep lieve vriendjes en vriendinnetjes natuurlijk- op dit pareltje in de Andaman Zee vertoeven! Het is hier zo ongelooflijk mooi! En niet alleen boven water, maar ook onder water is het prachtig! Ik heb dit in de Maya Bay met mijn hippe onder-water-camera geprobeerd vast te leggen, maar mijn hippe onder-water-camera bleek een goed verborgen zoutwatervrees te hebben. Het arme ding raakte totaal van slag en zit nu in een behoorlijke identiteitscrisis. Ik heb zijn geheugen gelukkig nog kunnen kopiëren naar mijn laptop, maar heb maar een gelimiteerd aantal mooie plaatjes kunnen schieten na zijn eerste grote onder-water-avontuur…
Het grote onder-water-avontuur!
En aangezien ik tot op heden geen geschikte psych heb gevonden voor mijn kleine plaatjes-schietende-vriend-in-identiteiscrisis kon ik helaas gister geen foto’s/filmpjes maken van een briljante Chinese Leeuwendans op campus ter ere van het nieuwe jaar. Want ja, de week is weer begonnen, dus ik ben weer terug in Singapore. INSEAD had de nationale kampioenen Leeuwendans gecharterd om een optreden in de tuin te geven en het was echt geweldig! Er zitten dan dus twee mensen in een super kitsch en ‘fluffy’ Chinees leeuwenpak die ontzettend goed op elkaar ingespeeld zijn. Ook al zie je de dansers in het pak, het is net alsof je naar een echt beest zit te kijken! De dans speelde zich af op een tiental soort van stelten waar de leeuw overheen springt en danst op het ritme van de drumband. Ik heb hieronder de link naar een filmpje gezet, zodat jullie toch een beetje een idee kunnen krijgen:
http://www.youtube.com/watch?v=1QAbLi3yJGM&feature=related
Na de dans werden er allerlei dienbladen met speciale Chinese nieuwjaars-salades de tuin in gebracht en op de tafels gezet. Hoopjes witte kool, wortel, fluorescerende groene slierten, zalm en weet ik wat niet meer. Al gauw verzamelden er zich groepjes Chinese medewerkers en studenten om de dienbladen heen en werden er croutons, kruiden, sauzen en oliën over heen gegooid. Daarna pakten zij hun stokjes erbij en ‘chopstickten’ met z’n allen die hele salade de lucht in! Na een minuutje van salade-gooien, lag dat alles dus gemixt en al weer op het dienblad. Het zag er in mijn Westerse ogen bijzonder onaansprekend uit, dus ik bedankte ook beleefd voor een deelname aan dit festijn. Maar dat mocht niet baten, want één van de Chinese dames ‘chopstickte’ (ik vind dit wel een mooi werkwoord) gewoon een hap salade bij mij naar binnen. En het moet gezegd, het was stiekem best lekker! : )
Eigenlijk was dit een perfecte kans geweest voor een nieuwe ‘Rare Jongens’, maar aangezien ik mezelf beloofd had de volgende aflevering iets professioneler te maken door hem beter voor te bereiden, heb ik hier maar gewoon zonder camera’s van genoten! : ) Voor iedereen die mijn eerste aflevering nog niet gezien heeft, klik op de onderstaande link:
Verder heb ik van Prof. van Wassenhove te horen gekregen dat ik zelf mag beslissen hoeveel dagen ik voor de HRG ga werken en dat mijn contract vanaf maart echt in zal gaan! : ) Maar nu maak ik mij eerst weer op voor een weekje Vooxl’en!!
Veel liefs van Mirt
Ps. En voor nog wat meer (en grotere) foto's, verwijs ik jullie graag door naar de volgende link: http://www.facebook.com/album.php?aid=110015&id=1429122752&l=a2bc9d16cb
