De eerste weken in Singapore!

Ik weet het niet meer! Ik heb echt geen idee waar de uren, de dagen en de weken blijven, maar ze vliegen om! Morgen beginnen we alweer aan week drie! En als je bedenkt dat februari maar 28 dagen heeft, hebben we nog maar iets meer dan een maand over hier in Azië!

Little India, China Town, Campus, en een Japanse delicatesse: Garnalen met hoofd en al!

Nou ja, dat is eigenlijk natuurlijk alleen maar een goed teken, want als ik terugdenk aan de dagen Colombia, die weken leken te duren, hoe verdrietig ik was als ik op mijn horloge keek en moest constateren dat het nog maar tien uur ‘s ochtend was, dan ben ik toch wel blij dat de dagen omvliegen! Alleen blijft de vraag, hoe stop ik de 1001 dingen die nog op mijn “to-do-while-in-Asia”-lijst staan nu in de maand die nog rest!?

Hollands diner in Holland Village, door mijzelf georganiseerd! : )

Eerst maar eens een kort verslag van onze bevindingen tot noch toe. Om kort te gaan, we missen Fontainebleau toch wel een boel. We missen onze vrienden daar, het Franse eten (vooral ik dan, Wouter vindt de zoetzure kip met rijst van de Chinees op de hoek verrukkelijk), de gezelligheid rondom campus en de uren durende diners op de prachtigste locaties. Begrijp me goed, we zijn allebei heel erg blij dat we hier twee maanden mogen zitten, dit allemaal mogen ervaren en we hebben het ook echt naar ons zin (zie rest verslag), maar misschien dat de Singapore-experience wel een beetje overhyped is in Frankrijk. Of misschien hebben de twaalf jaren Zuidwolde stiekem toch gewoon een beetje een boerinnetje van me gemaakt! ; )

Frangipangi's overal! Onze toren C en insecticide, ook overal...

Maar goed, Singapore dus, onze standplaats voor twee maanden. Het leven op campus verschilt niet zo veel van dat in Fontainebleau. Wel zijn er veel meer studenten (zowel de nieuwe lading die in januari is begonnen, als de studenten die de eerste vier maanden al in Singapore zaten) die we niet kennen, dus het is weer veel handen geschud, gezoen, geïntroduceer, en rode wangen wanneer je dit laatste te vaak bij dezelfde persoon doet… ; ) Wouter heeft naast twee verplichte vakken nu eindelijk zijn eerste keuzevakken mogen kiezen en geniet daar erg van. Ik doe met eentje mee; Advertising & Social Media Strategy. Het is leuk om de colleges te mogen volgen en de professor geeft ontzettend leuk les, maar tot noch toe valt de inhoud me nog een beetje tegen. Omdat ik ook niet mee kan doen met de projecten, was ik van plan mijn eigen social media project op te zetten en wel bij het Asian film archive als vrijwilligster. Maar nu we tot op heden geen spijkers met koppen hebben geslagen, de resterende tijd hier dus echt nog maar kort is, en ik een nieuw en leuker project ben begonnen (waarover zometeen meer), laat ik dat maar schieten. Zeker nu ik ook nog betrokken wil blijven bij het nieuwste project van Wouter. Voor één van zijn vakken “Idea Tournaments” waarbij er dus allerlei nieuwe starts-up worden bedacht die het tegen elkaar op moeten nemen, is Wouter bezig een nieuw bedrijfje te ontwikkelen. Het grappige is, dat ik het idee voor dit bedrijf bedacht heb, en dat het van de 658 ideeën (bedacht door allemaal slimme MBA-studenten) als beste idee werd bekroond! Hmm, had ik dan toch bedrijfskunde moeten gaan studeren...? Ik kan natuurlijk nog niet via internet vertellen wat het is, maar t.z.t. zullen jullie er meer van horen, zodra we -als het allemaal volgens plan gaat- een social media campaign lanceren!

Naast deze studentikoze activiteiten, ben ik ook nog steeds aan het werk voor de HRG, waarvoor ik momenteel een boek over het opschalen van not-for-profits en social entrepreneurships aan het samenvatten ben. Om eerlijk te zijn, is dat niet mijn favoriete onderdeel van onderzoek doen, dus ik moet me er echt toe zetten, wat met alle andere activiteiten, en een nihile ondersteuning vanuit Frankrijk wel een beetje lastig is. Toen er dus een partners-coaching-sessie werd aangeboden, heb ik deze kans direct gegrepen en ben bij de Israëlische Avital binnengestapt. Zij is personal coach voor succesvolle zakenmensen en heeft als pro-bono activiteit de taak op zich genomen INSEAD-partners uit hun misère te trekken en aan te sporen wat te gaan doen. ‘Huh’, zie ik jullie denken, ‘Mirt heeft toch een super jaar?’ Gelukkig wel, maar er zijn een heleboel partners, zeker de moeders met kinderen, die het helemaal niet zo leuk hebben. Het klinkt wel fantastisch “Een jaartje Parijs”, maar stel dat je met drie kleine koters in een dorp van niets zit, je vent tien uur per dag op campus zit en eenmaal thuis nog steeds druk is, je geen familie, en in eerste instantie ook geen vrienden om je heen hebt… Mwah, dat kan best deprimerend zijn… Maar goed, ik ging dus ook naar Avital en vertelde haar over alles wat ik doe, maar ook dat ik toch een beetje zat te drentelen met dat onderzoek en het me toch wel dwarszat dat ik niet zelf een toffe student ben, maar ‘maar een partner’. Toen Avital mij vroeg wat ik dan het liefst zou willen doen, en ik haar vertelde over hoe veel ik houd van schrijven, hoe ik droom van documentaires maken, en hoe ik genoot van de antropologische ervaring in een Chinese tempel die ik had bezocht, veranderde ik klaarblijkelijk in een geheel andere Mirte. Er was geen spiegel, maar ik kon zelf natuurlijk ook wel voelen dat ik aan het stralen was, bij de gedachte aan een carrière als documentaire-maakster. En toen Avital vervolgens vroeg, waarom ik daar dan niet gewoon mee begon, had ik geen antwoord. Want waarom eigenlijk niet?

En dus regelde ik de volgende dag een camera bij INSEAD en stond ik de dag erop, volle maan in de tiende maand van de Hindoe-kalender in de Sri Perumal tempel in Little India, om de eerste beelden van mijn eerste docu-clip voor mijn nieuwe project “Rare Jongens!” te schieten! Dit was uiteraard weer een idee van Wouter, want als ik a zeg, denkt hij al over b,c,d en e na. Heerlijk zo’n man! : ) Het idee is dus om een serie mini-documentaires te maken in het thema Rare Jongens!” (“Rare Jongens die Hindoestanen”, “Rare Jongens die MBA-studenten”, “Rare Jongens die ...”, etc.) en daarbij een ondersteunend blog met foto’s te creëren. Ik had geluk dat de Hindoestanen vorige week het Thaipusam festival vierden, welke zeker bijzondere beelden opleverde voor mijn eerste aflevering. Ik ga er nog niet te veel over vertellen, zodat jullie nieuwsgierig genoeg zijn om de docu-clip en het bijbehorende blog te gaan bekijken en lezen zodra deze af zijn, maar ik kan jullie vertellen dat het echt heel bijzonder was! En een beetje luguber, als buitenstaander dan…

Een klein voorproefje van Thaipusam dan...

We zijn trouwens ook nog een weekendje naar Kuala Lumpur geweest! Of eigenlijk anderhalve dag. Na de briljante pool-party om de nieuwe studenten welkom te heten, busten we op zaterdagochtend met een heel groepjes INSEAD-studenten in zes uur naar KL.

Een sfeer impressie van de pool party! Linksbovenin onze huisgenoot: Peter!

In de hoofdstad van Maleisië liepen we de Lonely Planet stadswandeling, die echt helemaal niet de moeite waard bleek te zijn en dansten tot in de vroege uurtjes in de Skybar waar we dit keer niet in het zwembad mochten duiken, maar wel konden genieten van het uitzicht op de mooi verlichte Petronas Towers. De volgende dag hebben Wout en ik de groep gelaten voor wat het was (groepsprocessen zijn zoooo vermoeiend) en zijn we naar de Petronas Towers gegaan voor wat heerlijke toeristen foto’s, vervolgens naar een Hindoe tempel en naar een Chinese tempel. Ik was nog nooit in een Chinese tempel geweest en voelde mij weer helemaal antropoloog. Zo’n bijzondere sfeer, nieuwe godheden, een gelovige die voor een altaar een busje stokjes schudde, er uiteindelijk één uitnam, de tekst erop las en het altaar bedankte voor zijn advies/toekomstplannen/zegeningen? Ik snapte er in ieder geval niets van, en zo hoort het ook! Door de waas van wierrook, bedacht ik me dat ik mijn studie, ondanks de geringe carrière-kansen, toch wel een verdomd rake keuze is geweest. Na een wandeling door China Town, met de beste fake Hermés tassen ooit gezien, zetten we onze tocht voort per trein. Dertien kilometer boven KL liggen namelijk de Batu Caves, een bijzonder groot Hindoe heiligdom. Hier staat het grootste beeld van Lord Murugan ter wereld, 42,7 meter hoog en naast hem gaat een 272-treden-tellende trap naar boven. Aan de top wacht een immense grot, waar Lord Murugan wordt vereerd. De hindoes dragen potten melk op hun hoofd mee naar boven, en sommige dragen zelfs hele altaren mee. Op Thaipusam gaat het hier helemaal los, maar daar konden we helaas niet bij zijn. In de grot zelf brachten de Hindoestanen hun offers en namen de zegeningen van een priester in ontvangst. Deze priester leek totaal van de wereld, wat allicht iets te doen had met de enorme ‘sigaar’ die hij aan het roken was. Na deze bijzondere trip, stapten we in KL weer op de bus, voor een raceje (4,5 uur) terug naar Singapore.

Petronas Towers, Merdeka Square en maïs op de markt!

De Chinese tempel!

Batu Caves ten noorden van KL

Aanstaande week zal in het teken staan van ‘Heart of Europe’, wat betekent Oktoberfest-diner, Biergartens op campus en een Après-ski Party! Hilarisch in deze hitte! : )

Tschüs, Mirte

Ps. Voor meer foto's verwijs ik jullie graag door naar: http://www.facebook.com/album.php?aid=106101&id=1429122752&l=f0e2648b0e