Franse lente!

Zittend op een naar buiten gesleepte bank, in de warme stralen van de Franse lentezon, schrijf ik maar weer eens een blogje. Sinds het zulk prachtig weer is en de natuur zich zo gulzig van haar beste kant laat zien, krijg ik steeds vaker het gevoel dat ik hier nooit meer weg wil! Hier voor eeuwig te mogen blijven, oud te worden met Max & Marie-Steph, Julien & Betille, Golo & Philippine en Wouter natuurlijk, met een heel elftal aan kids in het vooruitzicht die hier de beste hutten kunnen bouwen, in het zwembad kunnen spelen en vijftalig opgevoed worden; dat lijkt me wel wat! : ) Maar ja, dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Over iets meer dan 2,5 maand is het allemaal voorbij. De executie datum van MBA Class 11’J is al tijden bekend: op 7 juli valt voor ons het doek. Voor eeuwig. Verschrikkelijk idee, nu al.

Nu is het plan dat mijn persoonlijke Franse avontuur nog wel wat langer aanhoudt, tot eind oktober om precies te zijn, aangezien ik EIN-DE-LIJK mijn contract getekend heb! Maar goed, het is natuurlijk wel even heel wat anders hier in Fontainebleau, zonder de rest. En als Wouter bedenkt dat Vooxl beter opstartbaar is in Singapore of San Francisco, dan zouden het wel eens drie hele lange Franse maanden kunnen worden… Aan de andere kant is voor een nieuw avontuur ook wel weer wat te zeggen… Voor’s en tegen’s, voor’s en tegen’s; ik heb me voorgenomen me hierover nog even geen zorgen te maken, voor hetzelfde geld zit meneertje gewoon nog een P6 in Fontainebleau en reizen we daarna samen naar Amsterdam of wie weet waar! : )

Maar goed, ik ben dus aan het werk! Vier dagen in de week om precies te zijn als Research Associate in de INSEAD Humanitarian Reserch Group! : ) Over de onderzoeksprojecten waar ik twee dagen in de week aan ga werken, heb ik momenteel nog zwijgplicht, daarover later dus pas meer. De andere helft van mijn tijd ga ik gebruiken om het tiende EABIS Colloquium te coördineren. De European Academy of Business in Society houdt een jaarlijks Colloquium waar de academische wereld en de zakenwereld samen komen rondom een bepaald thema gelinkt aan CSR (Corperate Social Responsibility, oftewel de sociale verantwoordelijkheid van een bedrijf naar de wereld). Dit jaar is het onderwerp: “A new era of development: the changing role & responsibilities of business in developing countries.” Vrij vertaald gaat het dus om de veranderende rol en verantwoordelijkheden van bedrijven die in derde wereld landen zaken doen. Super interessant! Ik was gedurende mijn Master International Development Studies namelijk toch wel een beetje van mijn geloof gevallen en hoewel ik niet geloof dat ontwikkelingshulp in één keer afgeschaft moet worden, denk ik dat we wel vast kunnen stellen dat ontwikkelingsHULP toch wel heel erg 20^e eeuws is en dat we nu al onze pijlen moeten richten op ontwikkelingsSAMENWERKING. Het bedrijfsleven speelt daar uiteraard een belangrijke rol in. Dus ik heb erg veel zin om me te verdiepen in ‘hoe mensen uit het bedrijfsleven zelf én hoe de experts uit de academische wereld aankijken tegen de rol die het bedrijfsleven zou kunnen spelen in het verbeteren van mensenlevens in de derde wereld’. Ik heb ook eindelijk het boek ‘Dead Aid’ van Dambisa Moyo aangeschaft, want met een Master International Development op zak is het toch wel een schande dat ik dat boek nog steeds niet gelezen heb!

Vanwege mijn Franse contract moet ik nu ook ineens in de Franse 'securité social'. Dat betekent dus dat ik mijn lenzen en de pil in Frankrijk moet zien te krijgen en dus zat ik vanmorgen bij Docteur Pourcel. Ik weet niet of ik hem al eerder genoemd heb in één van mijn blogs, maar Docteur Pourcel is een soort McDreamy, maar dan een Franse variant, McPourcel… McPourcel is het schoolvoorbeeld van de perfecte dokter. Naast zijn zeer geslaagde uiterlijk, heeft hij zo’n typisch doktershoofd: vertrouwenswekkend doch intellectueel en verder hij is ongetwijfeld in het bezit van dat mooie doktoren-vocabulair waarin alle genante verhalen ineens heel gewoon lijken. Ongetwijfeld… Maar niet in het Engels! Nee, de Engelse woordenschat van McPourcel is niet al te groot. Nu is een gebrekkige beheersing van een taal in de meeste gevallen niet zo’n groot probleem; met handen en voeten kom je er altijd wel uit. Maar om nu lichaamstaal in een dokterspraktijk te gebruiken… Niet zo’n goed idee. Stel je McPourcel (donkerbruin golvend haar, donkere stoppels en kobalt blauwe ogen) voor die in zijn drie woorden Engels probeert uit te leggen dat alle seksueel actieve jonge vrouwen in Frankrijk getest worden op een virus waarvoor een uitstrijkje nodig is (dat gaat over hetzelfde virus waar wij in Nl sinds kort een vaccin voor hebben)… Nu kan ik hem natuurlijk best een handje helpen zodra ik door heb waarover hij het heeft, maar het is zoooo veel leuker om deze McPourcel met zijn kobaltblauwe ogen en blosjes op zijn wangen te zien stamelen over ‘Ze gurls, ze needing to test, once euh, zee have euh relationships with euh boys, you know, euh active relationships’. Heerlijk toch!? : )

En verder geniet ik gewoon godsallemachtig veel van de lente! De magnolia in onze tuin heb ik met uiterste precisie in ongeveer 100 foto’s vastgelegd op de gevoelige plaat, de velden om ons huis kleuren geel met een of ander kruid en het bos loopt uit in duizend kleuren groen!

En met een weekend vol hoogtepunten voor de boeg, lees: Marije & Dennis op bezoek, the Latin Week Party, een dagje Parijs, allicht nog een bbq in de tuinen van Le Vivier, de verjaardagslunch van Max, een brocante en nog een etentje bij Sara en Stephen, moet ik mijn levensvreugde gewoon even met jullie delen! : )

Hopelijk genieten jullie ook zo van de Hollandse lente!

Liefs van Mirte