De Fransen in Frankrijk

Nu onze kamers volstaan met koffers en half ingepakte verhuisdozen, de foto’s van de wand zijn en de onze paspoorten klaarliggen, wil ik na deze eerste vier maanden Frankrijk toch nog een kleine blog wijden aan dit land en haar inwoners.

Dat Obelix van Asterix die Romeinen maar ‘rare jongens’ vond, dat zal best. Maar die Fransen zelf hebben ook zo hun rariteiten.

Zoals alom bekend, zitte de Fransen veel liever aan een groots familiediner dan dat ze werken. Wie kent niet de verveelde cassières in de Carrefour, die eeeeeeeen vooooooor eeeeeeeen de producten scannen en pas ‘bonjour’ tegen de volgende klant zeggen als de vorige klant het pand heeft verlaten. Of de gehaaste obers, die je het liefst zo snel mogelijk hun restaurant uitkijken. Nou scheelt het wel voor de Fransen dat ze niet hoeven te werken op zaterdag, of op zondag, of op maandag, lunchpauzes van twee uur hebben, een zomervakantie van twee maanden en een pensioen dat begint op je 62^e.

Die pensioensleeftijd is recent op 62^e komen te liggen. Reden voor een feestje zou je zeggen. Maar nee, hij lag voorheen op 60 jaar en dus waren de Fransen kwaad. Heel kwaad! En wat doet een kwade Fransoos? Die gaat staken. In de afgelopen vier maanden hebben de buschauffeurs, de postbodes, de mensen die de geldautomaten van biljetten voorzien, het luchthavenpersoneel, de vuilnismannen, de medewerkers van de olieraffinaderijen, de truckers en de studenten gestaakt. En dat kostte de Franse staat zo’n 200 tot 400 miljoen euro per dag!

Nou denk ik dat de Fransen sowieso niet zo snel rijk zullen worden, aangezien ze al hun spaarcentjes opeten. Echt, bij de Fransen gaat niet alleen liefde door de maag, maar hun hele jaarsalaris! Macarones, fromage chevre, champagne, fois gras... Hoe chiquer, hoe beter! Ik zie dagelijks rijen Fransozen in de kou voor een van de betere bakkerijen van Fontainebleau staan. Wie gaat er nu twintig minuten in de sneeuw staan voor een premium baguette? Inderdaad, de Fransen!

Maar het is ook niet zo heel erg als je als Fransman een koutje vat, want elke zichzelf serieus nemende Fransman heeft een hele la, als het al geen ladekast is, vol medicijnen. En daarbij gaat het niet zo zeer om de kwaliteit als wel om de kwantiteit. En mocht je laatje nu toch een beetje leeg raken, geen nood, dan kun je altijd terecht bij een farmacie. Zo om de vijftig meter zie je in Fontainebleau de neon-groene kruizen aan de gevels knipperen; meer medicijnen! Over de gezondheidszorg hebben ze hier dan ook niets te klagen. Hierin zijn de Fransen zeer efficiënt; na een bloedonderzoek krijg je dezelfde dag nog de uitslag.

En die gezondheidszorg moet ook wel goed zijn, aangezien hier super veel verkeersongelukken gebeuren. Want zoals ik aan het begin al zei, de Fransen houden erg van grootse familiediners en andere gezelligheid voor de openhaard en willen dus, als ze eenmaal vrij zijn, zo snel mogelijk naar huis. Dit betekent dat hoe sloom ze in hun professionele omgeving ook mogen zijn, zij zich transformeren tot ware scheurmonsters op de weg -en op de roltrap in de metro overigens-. Je ziet hier dan ook vrij weinig ‘nog gave’ auto’s. Bijna allemaal hebben ze wel een deuk of een flinke schaaf. Want tja, hoe eerder ze thuis zijn, hoe eerder ze kunnen genieten van du pain, du vin et... du everzwin! ; )

Aanstaande dinsdag rijden we na alle examens van deze week en maandag, naar Utrecht. Een aantal van jullie zullen wij volgende week daar, of ergens anders in het land, dan ook zien. En daar kijk ik uiteraard erg naar uit! Op eertse Kerstdag vliegen wij dan naar Azië en ik heb me voorgenomen alle zeventien uren van onze vlucht kerstfilms te kijken, zodat ik het daarna zo zat ben, dat ik me helemaal in mijn element voel in tropisch Singapore! We hebben dan nog een dag of tien om een beetje bij te komen en een knipoog van de omgeving te zien. We hebben onszelf beloofd om vooral ook een beetje rust te nemen, in plaats van het ons zo bekende moordende-reis-tempo aan te nemen. Dus wie weet beginnen wij zongebruind en uitgerust aan P3. Voor Wouter betekent dat het begin van zijn keuzevakken en ik ga door met mijn activiteiten voor de Humanitarian Research Group.

Ik kijk er erg naar uit om mijn antropologen-ogen volop de kost te geven in deze Aziatische metropool, maar zal de rust van het Franse platteland, de ruimte in ons landhuisje, de verse baguettes en liters rode wijn stiekem toch wel missen!

Voor degenen die ik niet meer zie: alvast een hele fijne kerst en een *happy*new*year*!!

Liefs van Mirte

De Fransen houden zo van hun kaas, dat ze zelfs hun schoenen onder een stolp zetten! : )

Kerst-gekte in Galleries Lafayette! Zie ook filmpje hieronder...